سندرم تونل کارپال؛ علائم تا درمان

سندرم تونل کارپال وضعیتی است که در آن عصب ها به بخش خاصی از دست فشرده می شوند. تونل کارپال یک گذرگاه باریک در کف دست می باشد. عصب تحت فشار به عنوان عصب مدیان شناخته می شود که به انگشت شست، انگشت اشاره، انگشت میانی و بخشی از انگشت حلقه می رسد. حرکات مکرر مچ دست، شرایط سلامت ثانویه یا استعداد ژنتیکی می تواند منجر به بروز این بیماری شود. گزینه های درمانی می توانند علائم را کاهش دهند و عملکرد مچ و دست را بازیابی کنند.

علت سندرم تونل کارپال

دلایل متعددی برای سندرم تونل کارپال وجود دارد. هرگونه تغییر شکل تشریحی، تورم، یا حرکات تکراری مچ دست می تواند عصب میانی را تحت فشار قرار دهد. یکی از شایع ترین دلایل، التهاب در ناحیه مچ دست است که می تواند باعث تورم و محدودیت جریان خون شود. عصب به دلیل تورم فشرده می شود که باعث بی حسی و ضعف در دست می شود. شرایط مرتبط با التهاب عبارتند از دیابت، آرتریت روماتوئید، اختلال عملکرد تیروئید، ضربه یا آسیب به مچ دست، یا فشار خون بالا. احتباس مایعات به دلیل یائسگی یا بارداری نیز می تواند روی مچ دست تأثیر بگذارد.

یکی دیگر از علل شایع سندرم تونل کارپال، حرکات مکرر مچ دست است که همچنین می تواند به تورم و فشرده شدن عصب میانی کمک کند. دلایل آن عبارتند از قرار گرفتن دست ها و مچ دست ها در هنگام استفاده از صفحه کلید یا موس، کار با ابزار لرزش بالا، نواختن پیانو، یا سایر فعالیت هایی که بیش از حد مچ را درگیر می کند.

عوامل خطر و اپیدمیولوژی

عوامل سبک زندگی مانند داشتن یک روتین بی تحرک، مصرف زیاد نمک، سیگار کشیدن و افزایش وزن می تواند خطر ابتلا به سندرم تونل کارپال را افزایش دهد. برخی مشاغل نیز می توانند باعث افزایش خطر ابتلا به این بیماری شوند، از جمله کارهای اداری نیاز به تایپ طولانی مدت، کار در خط مونتاژ، ساخت و ساز و مشاغل ساختمانی. افراد با سابقه بیماری های دیابت، آرتریت روماتوئید و غیره که ممکن است باعث التهاب و تورم شوند، می توانند به سندرم تونل کارپال مبتلا شوند. هر شکستگی یا آسیبی که اندازه تونل کارپال را کاهش دهد می‌تواند عصب میانی را در آینده تحت فشار قرار دهد.

سندرم تونل کارپال معمولا در محدوده سنی 30 تا 60 سال رخ می دهد. 5 تا 10 درصد از جمعیت عمومی به این بیماری مبتلا هستند. این عارضه در زنان سه برابر بیشتر از مردان دیده می شود. به این دلیل که زنان به طور پیش فرض یک تونل کارپال کوچک دارند. بارداری و یائسگی نیز به دلیل احتباس مایعات، خطر ابتلا در بین زنان را افزایش می دهد.

بشتر بدانید: مشاوره ژنتیک

علائم و نشانه های سندرم تونل کارپال

علائم معمول سندرم تونل کارپال بی حسی و ضعف در نواحی احاطه شده توسط عصب مدیان است. هر زمان که عصب تحت فشار قرار می گیرد، ممکن است افراد در انگشت شست، انگشت اشاره، انگشت میانی و انگشت حلقه احساس سوزن سوزن شدن داشته باشند. در موارد متوسط تا شدید، احساس ممکن است مانند شوک الکتریکی باشد. این احساسات معمولاً از مچ دست به سمت بالا حرکت می کنند. آنها می توانند در هر زمانی رخ دهند، اما زمانی که چیزی مانند تلفن، کتاب، فرمان و غیره در دست گرفته شود، غالب هستند. درد و احساس سوزن سوزن شدن نیز می تواند خواب را مختل کند. بی حسی ممکن است در طول زمان، طولانی شود. عملکرد طبیعی و قدرت مچ و دست نیز تحت تأثیر قرار می گیرد. ممکن است توانایی محکم گرفتن اشیاء به مرور زمان کاهش یابد.

تشخیص سندرم تونل کارپال

قبل از اقدام به معاینه و آزمایشات تشخیصی، شرح حال لازم است. پزشک معمولا دست آسیب دیده را برای بررسی قدرت، معاینه می کند. علائم ممکن است در حین معاینه هنگامی که مچ دست خم شده یا ضربه زده می شود تحریک شود. آزمایش‌های تصویربرداری مانند اشعه ایکس یا اولتراسوند می‌توانند آناتومی تونل کارپال را تأیید کنند و فشرده‌سازی عصب میانی را نشان دهند.

آزمایش های هدایت عصبی برای اندازه گیری هدایت سیگنال های الکتریکی از طریق عصب مدیان انجام می شود. اگر رسانش کندتر از حد طبیعی باشد، می تواند نشانه ای از سندرم تونل کارپال باشد. الکترومیوگرافی همچنین می تواند برای بررسی آسیب به ماهیچه های کنترل شده توسط عصب مدیان انجام شود.

✔ تشخیص های افتراقی

علائم سندرم تونل کارپال می تواند شبیه بسیاری از بیماری های دیگر باشد. برخی از نمونه ها عبارتند از رادیکولوپاتی دهانه رحم، پدیده رینود، گانگلیون پرتوهای ولار، آرتریت، آمیلوئیدوز، فیبروز تاندون های فلکسور و غیره. تاریخچه و مطالعات تشخیصی می تواند به تشخیص دقیق کمک کند.

بیشتر بدانید: کاربردهای چکاپ ژنتیکی

درمان سندرم تونل کارپال

گزینه های درمانی محافظه کارانه در مراحل اولیه سندرم تونل کارپال ترجیح داده می شود. درصورت داشتن علائم خفیف تا متوسط، برخی تغییرات در فعالیت‌های روتین می‌تواند کمک کننده باشد، مانند اجتناب از فعالیت‌های تحریک‌کننده، استراحت دست‌ها و قرار دادن کیسه یخ روی مچ دست برای کاهش تورم. آتل مچ دست نیز می تواند در برخی موارد برای کاهش فشار روی عصب مدیان استفاده شود.

داروها می‌توانند به کاهش درد این وضعیت کمک کنند. در صورت داشتن علائم جدی سندرم تونل کارپال، جراحی تونل کارپال در نظر گرفته می شود. این جراحی فشار روی عصب مدیان را کاهش می دهد و عملکردها را بازیابی می کند.

مسکن هایی مانند ایبوپروفن، ناپروکسن و سایر NSAID ها را می توان برای کاهش التهاب و درد مصرف کرد. اگر داروهای خوراکی کافی نباشد، ممکن است تزریق کورتیکواستروئید در مچ دست انجام شود. این  روش می تواند درد و فشار روی عصب را کاهش دهد.

نتیجه گیری:

سندرم تونل کارپال یک بیماری شایع است و علائم آن می تواند به آرامی شروع شود. اگر فردی تحت درمان قرار نگیرد، با گذشت زمان، سندرم تونل کارپال می تواند منجر به درد و بی حسی جدی در انگشتان، دست و بازو شود.

افراد می توانند اشکال خفیف سندرم تونل کارپال را با درمان های خانگی مانند کاهش حرکات تکراری، استفاده از یخ و مصرف مسکن های بدون نسخه درمان کنند. اشکال شدیدتر این بیماری ممکن است به تزریق استروئید یا حتی جراحی نیاز داشته باشد.

فردی که مشکوک به سندرم تونل کارپال است باید با پزشک مشورت کند، زیرا تشخیص زودهنگام و درمان مناسب می تواند باعث تسکین درد شود و از عوارض جلوگیری کند.

آزمایش در محل دکتر جردن

اصولا ما به دلایل مختلف از جمله ترافیک ، کمبود وقت و … انجام آزمایش خود را پشت گوش می اندازیم.

انجام آزمایش در منزل راه حلی عالی برای دوری از تمامی مشکلات فوق می باشد.

ما با دکتر جردن این مشکل را حل کرده ایم . کافیست با شماره های 09128905065 و 09128905066 تماس حاصل فرمایید و آزمایشگاه را به منزل خود بیاورید.